Het leuke van het boek De gehele olifant in beeld geschreven door Marja de Vries is dat het vragen stelt die ook voorkomen in het Alforto-raamwerk. De antwoorden op de vragen staan echter haaks op de antwoorden in het Alforto-raamwerk.
De olifant zoekt het antwoord op het doel van het leven in de universele waarheid, in de eenheid, in verbinding tussen alles, in overeenstemming door beïnvloeding, in energievelden door trillingen, in het kunnen beïnvloeden van de materie en gedachten op afstand, in verklaringen door kwantumsprongen, in relatieve dualiteit met als derde een verbindende oplossing(?), in de wet van oorzaak en gevolg, in dynamische balans en in andere verklaringen die de macht van ons denken, onze ziel, onze vorige levens, onze gedachten verduidelijken.
Marja de Vries onderbouwt alles door te verwijzen naar andere auteurs die ook iets over het onderwerp hebben geschreven. Hoe langer geleden, hoe krachtiger het bewijs. Bij vrijwel alle aanhalingen en verbanden die ze beschrijft, draait ze de oorzaak-gevolg-relaties om. De chaostheorie is bijvoorbeeld een beschrijving van de werkelijkheid, niet een onderliggende wet.
Het boek staat vol met gestapelde abstracties die op het punt staan in te storten. Nee, dit is niet het stapelen van abstracties. Dit is het machtsverheffen van abstracties. Wat is bijvoorbeeld ‘contact met het veld van mogelijkheden’? Het antwoord (waarop precies?) ligt volgens de schrijver in de eenheid, het grote geheel, de verbondenheid, de grote leegte, en om dat te bereiken moeten we een uitstapje naar de kwantumfysica maken, die alles met elkaar verbindt. We kunnen hiermee op afstand zaken beïnvloeden. Aan de ene kant wordt betoogd dat we een grote eenheid zijn, aan de andere kant wordt het subatomaire niveau gebruikt om te bewijzen dat alles met elkaar verbonden is.
Nogal onthutsend dat de wetten voor correcte abstracties met voeten worden getreden. Het is hutspot: een ratjetoe van ideeën die in aansprekende woorden zijn verpakt, maar die elke diepgang missen.